Huilend voor de televisie….
Afgelopen week zat ik, bij wijze van uitzondering, een keer zappend op de bank… huilend op de bank beter gezegd… Ik zag het programma “Eindelijk Thuis”.
De adoptie en hoe het verderging.
Een Colombiaanse jongen (Carlos) gaat samen met zijn adoptiemoeder (Manna) terug naar zijn geboorteland.
Vijfentwintig jaar later, op zoek naar zijn roots en de plek waar voor hem een nieuw leven begon, maar eveneens, zoals hij zegt een deel kapot is gegaan. Moeder en zoon gaan in Colombia dus ook vooral op zoek naar elkaar.
Met 13 maanden werd hij geadopteerd en het gezin leefde 9 jaar met zijn allen in het buitenland. Ze waren hier heel gelukkig en hadden een onbezorgde tijd. Toen Carlos 12 jaar was kwam het gezin weer in Nederland wonen. Carlos kon hier niet aan wennen. Hij kreeg het moeilijk. Moeilijk met zichzelf, met zijn omgeving en vooral ook met zijn adoptieouders. Zo moeilijk dat er werd gescholden, dood werd gewenst, gegooid werd met spullen en (gedreigd werd met) fysiek geweld.Ook voor Manna en haar man Dick werd het steeds ingewikkelder. Carlos heeft een hechtingstoornis veroorzaakt door de adoptie en daarnaast ernstige gedragsproblemen.
Uiteindelijk wordt Carlos op zijn 12de jaar uit huis geplaatst.
Emoties en erkenning
Carlos geeft aan dat hij het heel heftig vindt om te horen hoe zijn adoptie is verlopen in Colombia. Hij is geschokt over het feit dat je als kind, naar zijn idee, nog makkelijker verhandeld wordt dan een hond.
Hij verteld met zijn probleemgedrag eigenlijk een schreeuw om aandacht te hebben gegeven. Dat hij het gevoel had dat hij niet meer gewenst was in het gezin van Manna en Dick toen hij uit huis werd geplaatst.
Manna laat haar emoties zien van verdriet, machteloosheid en het onvermogen om het een andere wending te hebben kunnen geven destijds.
Het begrip voor elkaar, jaren later, is heel mooi. De oprechte excuses naar elkaar. Voor de pijn die elkaar bedoeld of onbedoeld is aangedaan. Daar ligt de opening: ALTIJD! Dat je elkaar erkend in het gevoel dat de ander heeft (gehad)!
De ontmoeting met elkaar
Wat een mooi moment als Carlos zijn moeder Manna toezingt met een prachtige rap. Een verhaal vanuit zijn hart, diep, diep vanuit zijn hart.
Hij stelt zich zo ontzettend open en kwetsbaar op: wat een held!
Hierdoor geeft hij Manna ook de ruimte hetzelfde te doen. Liefde, oprechte liefde tussen een moeder en haar zoon.
Wat zullen veel mensen hier troost en lering uit halen, waaronder ik zelf.
In mijn eigen praktijk
Wat ik meeneem voor mijn eigen praktijk is de bevestiging dat het zo ontzettend belangrijk is om met mensen te kijken naar hun herkomst. De erkenning voor het verleden geeft ook bestaansrecht voor wie je bent in het heden. En dat dit misschien in geval van adoptie nog wel dubbel zo belangrijk is.
Nu is Carlos in staat om te benoemen wat hij voelde toen hij 12 jaar was. Heel belangrijk voor ons als hulpverleners is ons te blijven beseffen dat probleemgedrag vaak een uiting is van gevoelens die vaak niet onder woorden kunnen worden gebracht. Daarnaast is dit verhaal een prachtig voorbeeld in hoe belangrijk het is dat mensen elkaar erkennen in het verdriet en de pijn die de ander voelt. Je hoeft het niet te snappen en het er niet mee eens te zijn, als het er maar mag zijn.
Wil je zelf ook kijken? Klik hier!